In januari 1993 had ik een ‘banaal’ sportongeval tijdens mijn studies tot leerkracht. De knieblessure genas niet en ik ontwikkelde CRPS. De toestand van mijn been ging achteruit en na 4 jaar van allerlei therapieën en opnames, besloot een team uit het UMC Radboud Nederland in het UZA samen met Prof. S. mijn rechterbeen te amputeren boven de knie. De operatie was slechts enkele dagen voor mijn 25ste verjaardag.
Mijn amputatie
Na het ongeval in ’93 besloot ik ergotherapie te studeren en lag mijn focus vooral op alles wat ik nog kon. Ik was beperkt in mijn mobiliteit, had onbeschrijfelijk veel pijn, maar zette door en studeerde af. Net daarvoor viel het woord ‘amputatie’, maar niks weerhield me om mijn diploma te halen en mijn toekomst als ergotherapeute rooskleurig te zien. Ik wou en zou me integreren in de maatschappij. Ik wilde vooruit in het leven en gaan werken.
De keuze voor een amputatie werd door de artsen gemaakt omdat de infecties in mijn been te ernstig waren. Natuurlijk had dit een impact op mijn leven, maar door de steun van mijn arts, familie, vrienden en een portie wilskracht ging ik er ten volle voor.
Mijn ziekenhuisopname duurde 13 dagen en dat was tevens mijn revalidatieperiode. Toen waren er geen revalidatiecentra of specifieke oefenprogramma’s voor mensen met een amputatie. Na de opname volgde er enkel een korte periode van kinesitherapie aan huis.
Mijn revalidatie
Als men de revalidatie in 1997 vergelijkt met nu is dat een enorm verschil. Toen werd ervan uitgegaan dat mensen met CRPS geen kans maakten om later te stappen met een prothese. Wanneer ik het woord ‘prothese’ uitsprak als toekomstige oplossing of hulpmiddel, fronsten de artsen hun wenkbrauwen. Mijn hoop werd deels ontnomen… Maar diep vanbinnen gaf ik die hoop niet op!
Mijn ‘revalidatie’ was een zoektocht naar waar ik me het best bij voelde. Voor mij lag de focus op zo mobiel mogelijk verdergaan met mijn 2 krukken. Die krukken waren al jaren mijn ‘benen’ geworden, maar in plaats van met 4 benen te lopen, liep ik nu met 3 benen. Het was voor mij vooral zoeken naar een totaal nieuw evenwicht en dat te trainen.
Mijn klimtochten gaven me energie
Mijn klimtochten hebben me de energie gegeven die ik nodig had! Daar leerde ik dat ik stapte met mijn hart en niet met mijn benen. Ik beklom de Mera Peak en EBC in Nepal, de Mont-Blanc,… en dat met mijn goed been en 2 krukken. Toen bestonden er namelijk nog geen prothesen die de koude temperaturen aankonden,… er werd ook niet over nagedacht.
Tijdens die beklimmingen kreeg ik energie om door te gaan, om mijn grenzen te verleggen, om aan te tonen dat ik nog steeds die sportieve meid van weleer was. Nu, zoveel jaar na mijn uitdagingen, besef ik dat ik toen roofbouw heb gepleegd op mijn lichaam, maar het was het waard. Ik had dat voor mezelf nodig!
Op de top van een berg staan (met een vriend) gaf me het mooiste gevoel, de weg ernaar toe was vaak zwaar maar zeer leerrijk en confronterend ook. Op de top moet je beseffen dat je nog maar halfweg bent. Maar de energie die je krijgt zo boven de wolken geeft je de moed om gefocust af te dalen. En eens in het dal overvalt je het gevoel van totale vrijheid, je voelt je even vrij van zorgen.
Ik stopte ermee nadat mijn klimpartner veel te jong is overleden. Samen met hem beleefde ik de mooiste tijd en hij heeft me geleerd dat ik de moeite waard ben als persoon ondanks ik een been mis.
Vandaag hoeft het niet meer zo extreem. We zijn tenslotte net als iedereen. Niet meer, niet minder! Er valt niks te bewijzen.
Aqtor! zocht mee naar oplossingen
Ik leerde Aqtor! kennen toen ik deelnam aan de OB running clinic. Daar ontmoette ik mensen elk met hun eigen verhaal. Wat me vooral opviel was dat ze een veel betere revalidatie hebben gehad wat heel duidelijk was aan hun gangpatroon, hun houding,…. Omdat ik benieuwd was naar wie waar geholpen werd, kreeg ik van een deelnemer de naam door van Aqtor! in Oostakker. Met een portie goede moed maakte ik een afspraak en van het één kwam het ander.
Hoewel ik als Nederlandstalige werd geholpen door Franstalige techniekers kreeg ik vrij direct een goed gevoel bij hen. Ze gaven vertrouwen, gingen mee op zoek naar oplossingen, gaven niet op bij een probleem,… En dat is wat je nodig hebt, mensen die mee actief je weg bewandelen, op zoek naar oplossingen die voor jou als prothesedrager zeer belangrijk zijn. Een prothese is tenslotte (voor mij na heel veel (verloren) jaren) iets wat ik de hele dag aanheb om te gaan werken, het huishouden te runnen,….
Voorheen kende ik enkel het PIN-locksysteem als protheseaanhechting en een koker waar ik als jong en actief persoon in ‘zat’. Ik had als het ware een zeer passieve koker. Ik kende geen andere bevestigingsmogelijkheden, noch kokertechnieken.
Door mijn nieuwe koker ging er een wereld voor me open
Telkens kreeg ik de best op de markt aanwezige knie aangemeten in de hoop met een prothese te kunnen stappen, maar ik heb geleerd dat zolang men geen goede koker heeft, je ook met de beste prothese niks bent. Dus was het in feite pas bij Aqtor! dat ik leerde stappen met een koker zonder PIN-systeem, dat ik leerde dat er verschillende vormen van kokers bestaan, en pas toen ging er opnieuw een nieuwe wereld voor me open!
Mijn prothese geeft me een nieuw gevoel van vrijheid; ik kan ermee in het water, hij geeft me een vorm van zekerheid tijdens het lopen over verschillende oppervlakken, zorgt ervoor dat ik niet zomaar kan vallen,… kortom een zalig gevoel om me te verplaatsen.